دالان، نام یک راه است؛ راهی باریک اما روشن، در میان ازدحام صداها و آموزش‌های بی‌ریشه.
راهی برای آنان که نمی‌خواهند تنها شنونده باشند، بلکه جوینده‌اند؛ جوینده‌ی دانشی ژرف، فهمی انسانی، و نگاهی دقیق به رنج انسان. دالان از دل یک پرسش آغاز شد: چگونه می‌توان روان‌درمانی را آموخت، نه فقط از کتاب، که از تجربه؟
چگونه می‌توان از تقلید فاصله گرفت، از شتاب گریخت، و در سکوتِ فهم، عمیق شد؟
ما این راه را ساختیم، آهسته و با وسواس. نه برای همه، که برای آن‌که اهل دقت است، اهل تردید، و مشتاق دانستنِ صادقانه.در دالان، به آموزش همچون تعهدی اخلاقی می‌نگریم؛ به روان‌درمانی، همچون کاری انسانی و ظریف؛
و به ساختن این فضا، همچون کوششی جمعی برای شکل‌دادن به فرهنگی تازه—فرهنگی که در آن تأمل، فروتنی، و تلاش مداوم بر صدر می‌نشیند.

دالان هنوز در آغاز راه است.
اما امید ما روشن است: ساختن خانه‌ای امن برای آموختن، برای پرسیدن، برای انسانی‌تر زیستن.